یه لحظه برگرد پشت سرتو نگاه کن...

من همونم که همیشه کنارت بود...الان دیگه سایمم نمیبینی....اینو بهت قول میدم.

میدونی چرا؟ چون وقتی دلم شکست.همه چیو حتی سایم رو هم با خودم بردم.مبادا که بودنم اذیتت کنه!

آخرش و اولش تو بودی..کاش اینو میفهمیدی!

بچه های جنگ که خود را نسل سوخته می گفتند...

حداقل کودکی را تجربه کردند..

ما ولی آن نسل هستیم که کودکی را در گذشته تجربه نکردیم...

حال را به سختی می گذرانیم...

و مطمئنیم که اینده ازان ما نیست...

پما افسرده نیستیم...

تنها مطمئنیم که دنیای بهتری انتظارمان را نمی کشد...

ما نسلی هستیم که نه زمین زیر پایمان محکم است نه آسمان بالای سرمان ابی است...

وقتی حتی زمین هم چرخش خود را در این آشفته بازار باخته به کدامین قبله نماز بگذاریم؟؟؟

خدایا من دیگر حرفی برای گفتن ندارم... بغض جایی برای صحبت نمیگذارد.

فقط بدان اگر این بغض مرا خفه کرد...

من خودکشی نکردم...

به من نگو که تو مسئول زندگی خودت هستی...

از اینجا به بعد فقط تو مسئولی...

روز گاری است که میسوزم و درمانی نیست             این جگر سوخته را عشق تو پایانی نیست

من ز نو نام تو بر خانه ی دل حک کردم                 پاسخ این دل حیران شده ویرانی نیست

بس که میسوزم و می سازم و می سوزانی               ثابتم گشته پس رنج من آسانی نیست

من ندارم گنهی، زمزمه کن بر دل خود                  ظلم بر عشق روا داشتن انسانی نیست

جان اگر نیست در این تن تو به یغما بردی               ضعف من از قبل خاری بی جانی نیست

تو مرادم بدی و قبله گهم سوی تو بود                    این دل شیفته را بعد تو ایمانی نیست

همه گویند دل آزاد کنم از این عشق                      لیک دل در قفس مهر تو زندانی نیست

چهره ام زرد و دلم در بر صد خاطره خواب           آنقدر خواستنت هست که میزانی نیست

درد عشق است که حالم متحول کرده                    من از آن سوزم و این درد که درمانی نیست

قلم یاد تو بر برگ دلم نقش زده                          دل من بی تو و یاد تو که سامانی نیست

ساکن کوی تو ام لیک پس از من تو بدان               همچو این سوته دل از بهر تو خواهانی نیست

وقتی که شکس بغض تنهایی من                                            وابستگی ام را به تو باور کردم...

بی وفا...

من و تنهایی و این کوچه ی تار                من و دلتنگی و فکری بیمار

تو کجایی که من اینجا تنها                      بس نشستم به امید دیدار

تو کجایی که دل خسته ی خسته ی من        باز کرده هوس دیدن یار

تو چه میفهمی از این حال غریب              حس یک فرد اضاف و سربار

یا بگو هستی و دربندم کن                      یا برو خستهام از این تکرار

هر نگاه تو برایم غزلی ست                   قافیه پاره کن و دل نسپار

بی وفا نیست بست گریه ی من              هنرت گشته شکست من زار

تو که دیوانه تر از من بودی                  پس چرا گشته ای از من بیزار

حال دیر است برای جبران                   غم تو بر دل من شد آوار

غم من از غم مجنون بیش است             هر شبم را شب هجران پندار

بار الهی به دلم آگاهی                         این دل تنگ ندارد زنگار

پس چرا غم به دلم برده حجوم               چشم بارانی من عشق ببار

من و تو بر سر یک میز و چه اندر دل ماست              مانده ام عشق تو یا نفرت من حائل ماست

آنچه اسباب جدایی من و تو گشته                             دل دیوانه و عقل به نظر عاقل ماست

هستی ما که پر از عشق به یکدیگر بود                     این جدایی ثمر فطرتک غافل ماست

پس از این عشق شرر بار و پر از مهر و وفا              دوری ما و دل خسته ی من حاصل ماست

می دانم که یک روز بر میگردی...

آن روز من دیگر مثل قبل نخواهم بود...

فراموشت میکنم...

شک نکن...

از میان تمام خاطره هایم تو را محو خواهم کرد...

همیشه برایم سوال بود که عشق چیست؟

حتما آنان که عاشقند چهره هاشان متفاوت است...

ولی اکنون وقتی به آینه نگاه می کنم، به جواب می رسم...

.

.

.

.

اگر کسی را دیدی که هر چه میگویی تنها سر تکان میدهد یا وقتی کنارش میخندی تنها برای اینکه تو ناراحت نشوی از آن لبخند ها ی مصنوعی زد ، اگر صبح که بالش را برمیداری رو آن پر از لکه های سیاه بود، اگ وقتی دو نفر را با هم دید بغض کرد، و اگر گاهی آه بلند کشید...بدان عاشقققققق شده!