تو به من خندیدی و نمی دانستی

من به چه دلهره از باغچه ی همسایه سیب را دزدیدم

باغبان از پی من تند دوید         

سیب را دست تو دید

غضب آبود به من کرد نگاه        

سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک

و تو رفتی و هنوز                     

سال ها هست که در گوش من آرام آرام،

خش خش گام تو تکرار کنان       

می دهد آزارم

و من اندیشه کنان                  

غرق این پندارم

که چرا

خانه ی کوچک ما

سیب نداشت.

(حمید مصدق)