بی وفا بودی و رفتی و جفاکار شدم                   دل من کشتی و خود حلقه ی این دار شدم

در میان غم و اندوه نبودن با تو                       کوه غم گشته و بر درد در اوار شدم

قلب بشکسته ام از سینه برون آوردی                پیش چشم همگان هند جگر خوار شدم

درد عشق تو مرا مست و پریشانم کرد              عاشقی کردم و در هجر تو بیمار شدم

غزل اشک من آوای دل سوخته شد.                 من پس از رفتن تو داغ شرر بار شدم

بعد تو زخم زبان ها جگرم را سوزاند              لیک می سوختم و منکر انکار شدم

ناله ام را نشینیدی از لب حضرت عشق            بودم آزاد و کنون مرغ گرفتار شدم

با غم عشق که هر بی خردی مست کند             در پس میکده با مکر تو هشیار شدم

بین این مردم صد رنگ و فریبنده و گرگ          من چه کردم که به این درد سزاوار شدم

شهرت رفته ی من حاصل نیرنگ تو بود           آبرو بود مرا، در پس تو خار شدم

لمس اغوش تو رویای دل تنگم بود                  با خیال و هوست خفتم و بیدار شدم

آه نفرین به من باخته در این بازی                   از چه من با تو و این درد نهان یار شدم

با الهی تو که بر درد همه آگاهی                    جز به او من به که این گونه وفادار شدم

هرچه اندیشه کنم نیست مرا یک پاسخ              من چه کردم که سزاوار دلی زار شدم

مست کردم، غزلی کشتم و دل بشکستم             یا که یک دم، نفسی باعث آزار شدم

ای دلم حال نکن شکوه ز آواره گیت                چون گرفتار غم عشق به ناچار شدم

من مهسا که همه عمر به دل خندیدم                من ندانم که چرا بهر تو غمخوار شدم